Polikistik Over Sendromu (PKOS) literatürde ilk olarak Stein ve Leventhal tarafından 1935 yılında tanımlanmıştır. PKOS üreme çağındaki kadınlarda sıklıkla görülen hormonal bir bozukluktur. Polikistik Over Sendromlu kadınlarda seyrek veya uzamış menstrüel periyotlar görülmekle beraber yüksek androjen (testosteron, dihidrotestosteron ve androstendion hormonları) seviyeleri de görülebilir. Buna bağlı olarak yumurtalıklarda küçük sıvı birikimleri olarak bilinen folliküller oluşur. Sonuçta sağlıklı ve düzenli yumurtlamada sorunlar ortaya çıkar.

Polikistik Over Sendromu'nun asıl nedeni bilinmemektedir. Dikkate değer kanıtlar incelendiğinde hem kalıtımsal ve kalıtımsal olmayan faktörlerin hem de intrauterin (anne karnındaki yaşam) ve ekstrauterin (doğduktan sonraki yaşam) faktörlerin Polikistik Over Sendromu ile ilişkili olduğu görülmektedir. Polikistik Over Sendromu'nun bir "hastalık" değil bir "sendrom" olduğu düşünüldüğünde çoklu patolojik açıklamayla tanımlanabileceğini de akılda tutmak gereklidir. Erken tanı ve tedavi ile birlikte düzenli kilo kaybı, tip 2 diyabet ve kalp hastalıkları gibi uzun dönem komplikasyonların gelişme riskini azaltmaktadır.

Uzun mesafe koşusu sadece modern maratoncular için bir hobi ya da sosyal medyada paylaşım malzemesinden ibaret değildir. Nature Human Behaviour dergisinde yayınlanan bir çalışma, avlanırken uzun mesafe koşmanın antropolojik tarihine yeni bir bakış açısı getirerek yiyecek arama gibi diğer geleneksel avlanma yöntemleri kadar verimli olabileceğini gösteriyor.^[1]

Bulgular, dayanıklılık takibi hipotezi adı verilen bir fikri destekliyor. Çalışmanın yazarları olan evrimsel antropologlar Kanada Trent Üniversitesi'nden Eugène Morin ve Davis Kaliforniya Üniversitesi'nden Bruce Winterhalder, şöyle anlatıyor:

"Artık gitme zamanı geldi (alla gar ede ora apienai), ben ölüme, siz hayata; hangimizin daha iyi olana gittiğini tanrı dışında kimse bilemez" (42a).

Sokrates’e göre ya ölüm hiçbir şey olmak ve hiçbir şey hissetmemektir ve bu anlamda rüyaların olmadığı çok uzun ve tatlı bir uykuya benzer, öbür anlamda ise ruhun buradan başka bir yere geçişidir ve Tanrılar, sözcüleri haklı ise diğer ölülerin ruhlarıyla karşılaşacak; Homeros ile Odysseus gibi büyük zihinlerle diyaloglar kurabilecektir. Hangisi seçilirse seçilsin Sokrates’e göre ölüm iyidir. Kısaca dedikleri gibi felix Sokrates (mutludur Sokrates) çünkü düşünce ve hayat arasındaki en büyük bağı sağlamış, tutarlı olmuştur. Sonuna kadar ideallerine ve dediklerine, dogmatik diyemeyeceğimiz bir esneklikle, bağlı kalmış; düşüncesi uğruna ölmeyi seçmiştir, Belirtmeli ki bu hareketi onu ölümsüz kılan en son kılgısı olmuştur. Sokrates bir diğer anlamıyla gerçek için ve inandığı değerler için ölmeyi bile göze almış insan, bugünde yaşamaya devam ediyor mu? Yoksa çoktan bütün “Sokratlar” öldü mü? Gerçek ve hakikat uğruna ölüme kaç insan mutluca gidebilir, kim bu kudrete sahiptir? Veya bugün modern hukuk ve adalet bu vakanın tekrarlanmayacağının garantisini verebilir mi? Sokrates felsefe uğruna infaz edilmiş ilk insandır ve domino taşlarının başıdır. Ondan sonra bu uğurda ölecekler için bir ilk simgedir. İnsanların çıkar uğruna hakikati dahi ezebileceğinin göstergesidir bu anlamda Machiavelli’nin işaret ettiği gibi yönetenleri yönetenlerin güç uğruna öldürdüğü biridir aynı zamanda. Sokrates o günkü ölümüyle yeniden doğmuş olandır, felsefeyle ilgilenen ilgilenmeyen herkesin kalbinde yer edinmiş ve felsefe ile özdeşleşmiş bir bütündür, o bir simgedir. Sorularımıza dönersek, hayır bugün Sokrates “gibiler” Sokrates gibi değil. Bugün insanlık değerlere yani adalet, hukuk, iyilik (agathon), sevgi, ruh gibi kavramlara fazlasıyla yabancı, bunun da aslında çok basit bir sebebi var: neoliberalizm ve neoliberalizm etkisinde gelişen toplumda genel bir uyuklama haleti ruhiyesi mevcut. Sömürülen insanlık, uyanıştan uzak görünüyor çünkü “kurtlar” her geçen gün güçlenmeye ve nüfuz alanını genişletmeye devam ediyor, buna karşılık ise kurtların bu parçalama sistemi ise her yeni gelen nesil ile daha da yerleşiyor daha da doğallaşıyor. Ve ikinci soruya bununla bağıntılı olarak yine hayır, modern hukuk Sokrates vakasının tekrarının garantisini sağlamamayı geçsin çoktan tonlarca başka Sokrates’i öldürdü. Öldürdü burada daha mecaz bir anlamdadır, açıklamak gerekirse sistem insanları akli güçten yoksun bırakıyor ve Sokrates’in en önemli özelliği olan gerçeği akıl ile arama sanatından mahsun bırakıyor. Bu anlamda ise Sokratesler daha doğmadan ölüyor. Sokrates bugün yaşamda olsa idi, yine aynı kaderi paylaşırdı ve bunu eskisinden daha emin şekilde yapardı. İnsanın insanı bu denli sömürmesine ve bunun bir sistemmiş gibi oturmasına asla göz yumamazdı, çünkü bu ortamda hakikat üstüne bir örtü iniyor, insanlar hakikat nedir sorusunu bile unutuyor ve sadece iyi yaşamaya bakıyor.

Akdeniz tipi iklim bölgeleri (AİB) beş kıtaya yayılmıştır: Afrika, Avustralya, Avrupa, Kuzey Amerika ve Güney Amerika. Bitki örtüsü (yakıt) büyümesini sağlayan serin ve yağışlı kışlar ve bitki örtüsünün tutuşabilirliğini artıran sıcak ve kuru yazlar ile karakterize edilen, güçlü bir mevsimsel iklimi paylaşırlar. Buna bağlı olarak, ekolojik ve evrimsel süreçler ile insan toplumları, Akdeniz tipi iklim bölgelerinin çoğunluğunda, ateş tarafından güçlü bir şekilde şekillendirildi.

Daha yakın zamanlarda, peyzaj ve iklimde yaşanan insan kaynaklı değişimler, yangın rejimlerinde ve dolayısıyla Akdeniz tipi iklim bölgelerinin beşinde de sosyo-ekolojik etkilerinde güçlü değişikliklere yol açmıştır. Son yıllarda artan nüfus, vahşi yaşam alanı ile kentsel alan arayüzüne (veya kısaca "VKA", yaban hayatı alanları ile kentsel alanların iç içe bulunmasını ifade eder) milyonlarca yeni insan ile barınak getirdi ve şiddetli yangın dönemlerinde ısınma ve kuruyan iklimler ve buna artı olarak meydana gelen tutuşmalar (çoğunlukla antropojenik), ekstrem orman yangını olaylarının (kısaca "EOO") yaygınlığının artmasına neden oldu. Ekstrem yangın olayları da, genellikle çok geniş yanan alanlara ve insan yaşamı ve onun varlıkları üzerinde önemli etkilere neden oldu.

Atom, kimyasal bir elementi oluşturan maddenin en küçük yapıtaşıdır. Katı, sıvı, gaz ve plazma hâlindeki her madde, nötral veya iyonize olmuş atomlardan oluşur. Çoğu atom, 1 metrenin 10 milyarda biri (yani yaklaşık 100 pikometre) büyüklüğündedir. Bu kadar küçük ölçeklerde, kuantum mekaniğinden kaynaklı etkiler maddenin davranışını domine etmeye başlar. Bir diğer deyişle, örneğin bir tenis topunun davranışlarını kestirmekte kullandığımız klasik fizik, bu ölçekte anlamını yitirir. Dolayısıyla, atomlar kadar küçük nesnelerin davranışlarını açıklayabilmek için kuantum fiziği denilen özel bir fizik türünün kullanılması gerekir.

Her atom, bir çekirdek ve bu çekirdeğin etrafına bağlı hâlde bulunan 1 ya da daha fazla sayıda elektrondan oluşur. Atom çekirdeği ise 1 ya da daha fazla sayıda proton ve nötrondan oluşur. Hidrojen atomlarının en yaygın formu hariç, bütün atom çekirdeklerinde nötronlar bulunur. Elektronlar, proton ve nötronlara göre o kadar küçüktür ki, atomun toplam kütlesinin %99.94'ünü protonlar ve nötronlar tek başlarına oluştururlar.